هرچند که او در ابتدا می خواست فقط یک ماشین برای بسازد اما تقاضا برای خرید نمونه مشابهش، چنان زیاد شد که یک سال بعد او با کمک مالی برادرانش، تمام وقت به خودروسازی مشغول گشت. تا پایان 1899، شرکت برادران رنو 71 دستگاه خودرو ساختند و در 1902 تولید موتورهای ساخت خود را آغاز کردند. خودروهای رنو در مسابقات شهر به شهر بسیار موفق نشان دادند، چنانکه مارسل رنو در مسابقات 1903 پاریس-وین با مدل 3.8 لیتری تیپ کی به قهرمانی رسید. در 1907 لویی رنو بخش عمده ای از سهام شرکت را به دست آورد و حجم تولیدات خود را افزایش داد. در 1913 رنو بیش از ده هزار دستگاه خودرو و وسایل نقلیه شهری تولید کرد و همین امر او را به جایگاه بزرگ ترین خودروساز فرانسه رساند.قسمت عمده ای از این تولیدات مربوط به خودروهای دو سیلندر کوچکی بود که اغلب به عنوان تاکسی به فروش رفت به طوری که در آن زمان بیش از 3000 تاکسی رنو فقط در خیابان های پاریس رفت و آمد می کردند.
در پایان جنگ جهانی اول نیز قدرت مالی رنو افزایش یافت که بخشی از آن به دلیل فروش کامیون و تانک به ارتش فرانسه بود. در بازار خودروهای غیر نظامی اما، رنو چندان موفق عمل نکرد و عرصه را به رقبایش واگذار کرده بود. چنانکه در اواسط دهه 1920 مدل های شرکت از مد رفته و قدیمی به نظر می رسیدند و اغلب با همان ظاهر پیش از جنگ عرضه می شدند. در مقابل، سایر رقبا مخصوصا سیتروئن، پیوسته خودروهای بهتری وارد بازار می کردند. رنو دست به کار شد و سری جدیدی از خودروهای شش سیلندر زیبا و نیز مدل کم نظیر 1929 رِناستلا هشت سیلندر را تولید کرد.
نِرواستلا خواهر کوچکتر رِناستلا در رالی مراکش 1930 به پیروزی رسید و نرواسپور مدل سریع تر آن در رالی 1935 مونت کارلو قهرمان شد. با آغاز جنگ جهانی دوم در سپتامپر 1939، تولید خودروهای بزرگتر رنو متوقف شد، اما مدل های چهار سیلندر کوچکتر ژوواکاتر، نواکاتر و پریماکاتر تا ژوئن 1940 و شکست فرانسه از آلمان ، تولید می شدند. لویی رنو با این باور که جنگ به زودی خاتمه می یابد، کارخانه هایش را تعطیل نکرد و مشتاقانه کارگرهایش را بر سرکار نگه داشت. این البته تصمیم فاجعه باری بود چرا که ارتش آلمان کنترل کارخانه ها را در دست گرفت و از آن ها برای مقاصد خودش استفاده کرد. پس از آزادی پاریس در آگوست 1944، رنو به جرم همکاری با آلمان به زندان افتاد و به دلیل رفتار بد و بیماری سه ماه بعد درگذشت. در 1945 با ملی شدن شرکت رنو، بار دیگر توجه آن بر تولید خودروهای معمولی برای مردم معمولی متمرکز شد. در میان تولیدات جدید، مدل 4سی وی شاخص بود چرا که در زمان رونمایی اش در سپتامپر 1946 یکی از کوچکترین سدان های چهار در دنیا به شمار می آمد. این خودرو با موتور عقب چهار سیلندر و ظرفیت 760 سی سی، طول بین محوری کوتاهی (210 سانتی متر) داشت، مدل 4سی وی بلافاصله پس از رونمایی با استقبال مواجه گشت و تا پایان تولیدش در 1961 بیش از یک میلیون دستگاه از آن ساخته شد. این خودرو هرچند که چندان رقابتی به نظر نمی رسید اما طی سال های 1952 تا 1957 موفق شد در مسابقات جاده ای و خطرناک میله میلیا ایتالیا به پیروزی برسد. پس از 4 سی وی، رنو مدل 845 سی سی دوفین را تولید کرد که به شدت محبوب شد، علیرغم آنکه به دلیل خوش دست نبودن و زنگ زدن بدنه اش، بدنام شده بود. تا سال 1960 حدود 200 هزار دستگاه دوفین در آمریکا به فروشگاه رفت و تحت لیسانس رنو در ایتالیا و برزیل هم تولید می شد.
با تولید آر4 در 1961 تمام خودروهای رنو به چرخ های محرک جلو مجهز شدند. مدل آر16- که نمونه های بسیاری از روی آن ساخته شد- در 1946 به بازار آمد و بعدها الگویی شد برای ساخت هاچ بک های پنج در، مدل سوپر مینی آر5 تولید 1972 نیز تاثیر مشابهی روی بازار خودروهای کوچک و ارزان داشت. تمامی این مدل ها به تعداد زیاد به فروش رفتند هرچند که در نهایت در برابر رقبایی که جا پای آن ها گذاشته بودند، کم آوردند.
دهه 1980 سال های شلوغ و پرحادثه ای برای این شرکت بود. رنو دوباره به عرصه ی مسابقات جایزه بزرگ بازگشت و سال 1980 اولین جایزه فرمول یک خود را در دیژون فرانسه به دست آورد و این گونه اولین پیروزی برای یک خودروی توربو شارژ رقم خورد. سال بعد توربو آر 5 در اولین حضور خود در رالی مونت کارلو به قرمانی رسید. با این حال، درون شرکت و به دور از دنیای شلوغ مسابقات، انقلابی در حال شکل گیری بود. سال 1979رنو بر آن شد تا سهم بیشتری از بازار آمریکا را به خود اختصاص دهد، بازاری که از دهه 1960 به شدت از آن غافل شده بود. در نهایت نیز موفق شد بخش زیادی از سهام شرکت امریکن موتورز را بخرد.
برند مشترک رنو و امریکن موتورز، برای مدت کوتاهی سودآور بود تا اینکه کرایسلر در 1987 سهام ای ام سی را از رنو خرید. افت فروش رنو و نیز مشکلات داخلی ناشی از ترور مدیر اجرایی اش ژرژ بِس در 1986 که بسیاری از کارگران را اخراج کرده بود، ضرر مالی زیادی را متوجه شرکت کرد. بالاخره پس از تلاش های بسیار برای بازگشت به دوران سوددهی، در 1996 رنو دوباره خصوصی ساز شد. این شرکت در 1999 با نیسان وارد همکاری شد و سهم زیادی از شرکت خودروسازی داچیای رومانی را نیز خرید.
در اوایل دهه 1980 و با رونمایی از اسپیس ام پی وی، رنو دوباره در عرصه ی طراحی ظاهری سردمدار شد. رنسانس درون رنو تا دهه 1990 و زیر نظر مدیر طراحانش پاتریک لوکِمان ادامه یافت. چنانچه خودروی شهری شیک و زیبای توئینگو (1992) طرفداران بسیاری در سراسر اروپا بدست آورد و مگان سینیک (1996) کلاس جدیدی از خودرو را با نام کامپکت ام پی وی پایه گذاری کرد. البته تمام مدل ها موفق نبودند: برای مثال آوانتایم تولید 2001 در تلاشی ناموفق برای ارائه تعریفی جدید از خودروی لوکس، پس از دو سال از رده خارج شد. اما برند خستگی ناپذیر رنو بار دیگر در مسابقات فرمول یک به اوج بازگشت و در سال های 2005 و 2006 قهرمانی جهان را از آن خود کرد.