سال 1929، بی ام و با خرید شرکت دیکسی، که آستن 7 را تحت لیسانس و در کارخانه ای در آیزناخ می ساخت، رسما وارد صنعت خودروسازی شد. در 1932 بی ام و اولین ماشین خود 20/3 اِی ام-1 را تولید کرد. بی ام و 303محصول 1934 موتور شش سیلندر داشت و اولین مدلی بود که با جلو پنجره ی دو قلو به شکل کلیه به بازار آمد. شکلی که هنوز هم در بی ام و های امروزی دیده می شود. در فاصله ی بین دو جنگ جهانی، مهمترین خودروی بی ام و، مدل اسپرت 328 تولید 1936 بود که در اواخر دهه 30 در اغلب مسابقات خودروهای اسپرت اروپا، قهرمانی را از آن خود کرد. در جنگ جهانی دوم، بی ام و همچنان همچنان به تولید ماشین، موتور سیکلت و موتور هواپیما برای دولت آلملن ادامه داد ولی کارخانه هایش در اثر بمباران متفقین به شدت آسیب دیدند. پس از جنگ و تقسیم آلمان، کارخانه ی آیزناخ در قسمت شرقی به دست شوروی افتاد. تولید موتور سیکلت و ماشین از سر گرفته شد و این محصولات با نام ای ام و(صنایع موتوری آیزناخ) به بازار عرضه می شدند.
بعدها در همین کارخانه و تا سال 1991 خودروهای خودروهای برند واتربورگ نیز روی خط تولید رفتند. خودروهای طرح بی ام و توسط شرکت بریستول در انگلیس تولید می شدند.
در 1948 کارخانه ی مونیخ در قسمت غربی و تحت کنترل متفقین، تولید موتور سیکلت را از سر گرفت. سپس به ساخت خودروهای لوکس روی آورد و در 1951 بی ام و 501 را عرضه کرد. با این وجود قیمت این مدل تقریبا چهار برابر متوسط حقوق یک شهروند آلمانی بود و حتی اگر کسی چنین پولی هم داشت، ترجیح می داد از برند جا افتاده تری مانند مرسدس-بنز خرید کند. سایر مدل های بی ام و با موتور وی8 نیز، مانند خودروهای اسپرت و سریع 507، به همان اندازه خاص و تاثیر گذار اما برای شرکت بدون سود بودند. موفقیت قابل توجه بی ام و در این سال ها، ساخت خودروی کوچک ایزِنا بود که سال 1953 برای اولین بار در ایتالیا رونمایی شد. بی ام و امتیاز آن را خرید و با موتور خودش در 1955 بار دیگر به بازار فرستاد. در طول مدت هشت سال، 160 هزار دستگاه ایزنا ساخته شد و بی ام و با تولید خودروهایی کمی بزرگتر برای خیل رو به افزایش مشتریانش، همین رویه را ادامه داد. با این حال، مشکلات مالی همچنان گریبان گیر این شرکت بود، چنانکه در 1959 تا مرز ورشکستگی پیش رفت، اما با سرمایه گذاری خانواده کوآنت و تیم مدیریت جدیدش نجات یافت. اولین ثمره ی این تغییر مدیریت موفقیت آمیز، آغاز تولید سری نیو کلاس-با مدل 1500 در 1961 بود که بالاخره بی ام و را از لحاظ مالی تامین کرد. خودروهای جدید بی ام و با بدنه های ساده و مربعی شکل، و موتور میل سوپاپ رو مدرن به شدت پرطرفدار شدند. بی ام و برای اینکه بتواند پاسخگوی متقاضیان مدل های نیوکلاس باشد، به ظرفیت تولیدی بیشتری نیاز داشت و از همین رو، شرکت رو به افول گلاس در دینگولفینگ را خرید. در اواخر دهه 1960 ، بی ام و با تولید سدان و کوپه های لوکس و شش سیلندر سری جدید شش، دامنه کاری خود را وسعت بخشید و با عرضه سری 5، که اولین مدلش در 1972 ساخته شده و خودروهایی با موتور کارآمد، بدنه ی ساده و جذاب و ایمن بودند، تعریف جدیدی از خودروی سایز بزرگ قیمت متوسط یا «خودروی شرکتی» ارائه داد. در همین حال CSL 3، مدل سبک تر کوپه ی سری جدید شش، در مسابقات قهرمانی خودروی سیاحتی اروپا فورد RS کاپری را شکست داد. با این وجود، بحران نفتی 1973 باعث شد که از رونمایی دو خودروی خیابانی CSL و توربو شارژ 2002 سود زیادی عاید این شرکت نشود. همچنین پروژه ی ساخت سوپر اسپرتی به نام M1 که تولید محدودش در 1979 آغاز شد، مشکلاتی برای بی ام و ایجاد کرد. با همه ی این ها، این شرکت در دهه هفتاد برنامه کاری مدونی را برای خود تعریف کرده بود که دامنه ی گسترده ای از خودروها را در برمی گرفت، از معرفی خودروی کامپکت سری 3 در 1975 گرفته، تا کوپه سری 6 در 1976 و خودروهای بزرگ سری 7 در 1977. نسل دوم سری 5 هم در 1981 به بازار آمد، و در همان سال بی ام و به تامین کننده ی موتور تیم فرمول یک بِرَبِم انتخاب شدو یک موتور توربو و قدرتمند 1.5 لیتری را برای این تیم ساخت. این موتور که بر پایه ی موتور نیو کلاس 1961 طراحی شده بود، توانست قهرمانی جهان را برای نلسون پیکه در 1983 به ارمغان بیاورد.
در اواسط دهه 80، بی ام و موتور 24 سوپاپه ی M1 را روی سری 5 و 6 نصب کرد و توانست به خودروهای سریع و مدرن سری M برسد. این موتور روی سری 3 نیز امتحان شد اما وزن زیاد آن فرمانپذیری این مدل را با مشکل روبه رو می کرد. در عوض، سرپرست بخش موتور بی ام و پل رُوش، موتور چهار سیلندر 16 سوپاپه جدیدی برای مدل 1988 M3 طراحی کرد که توانست درست مانند 328 در نیم قرن پیش از آن، فاتح مسابقات خودروهای سیاحتی باشد. سال 1990 بی ام و موتور جدیدی برای خودروی خیابانی مک لارن F1 ساخت که توانست باتیم ویلیامز در مسابقه 24 ساعته لومان 1999 به قهرمانی برسد. سال بعد، این تیم ساخت موتور V10 برای مسابقات فرمول یک را به بی ام و سپرد و این همکاری تا 2005 ادامه یافت. بی ام و پس از جدایی از ویلیامز، مالکیت تیم جایزه بزرگ زوبر را از 2006 تا 2009 در اختیار گرفت.
بی ام و از سال 2000 به بعد، با تولید نسل جدید مدل های سری 3 و 5 و 7، خودروهای اسپرت سری Z و شاسی بلند سری X، دامنه ی تولیدات خود را وسعت داد. در 2001، سرپرست طراحان بی ام و، کریس بنگل با ایده ی «ظاهر آتشین»، سبک ظاهری خودروهای بی ام و را تغییر داد، به شکلی که زوایا و انحنای خطوط بدنه ی آن ها شعله ی آتش را تداعی می کردند.
بی ام و در دهه 1990 فعالیت های اقتصادی اش را گسترش داده و گروه رووِر بریتانیا در 1994 و برند رولز رویس را در 1998 خرید. اما در سال 2000 روور را فروخت و برند مینی را برای خود نگه داشت و با باز سازی آن در 2001 به موفقیت چشمگیری دست یافت؛ همچنین دو سال بعد، کارخانه ی رولز رویس جدیدی در گود وود، جنوب شرقی انگلستان افتتاح کرد.
علیرغم شرایط نامناسب بازار در سال های اخیر، فروش بی ام و همچنان از وضعیت خوبی برخوردار است و مدل های اصلی آن به پشتوانه ی تکنولوژی های جدیدی چون سیستم های خاموش- روشن و نیمه هیبرید موفق بوده اند. این سیستم ها که در سال 2007 تحت عنوان «دینامیک موثر» از سوی بی ام و معرفی شدند، موتور را در صورت عدم نیاز، به طور اتوماتیک خاموش می کنند تا در مصرف سوخت صرفه جویی شود.