شرکت ماشین آلات پشم چینی ولزلی با همکاری و نظارت آستن گسترش یافت و تولید ایزارآلات و قطعات دوچرخه را نیز آغاز کرد. چندی بعد اختراع جدیدی به نام خودرو، توجه آستن را به خود جلب کرد . او اتوموبیل را برای اولین بار در 1894 در پاریس دید و یک سال بعد، پیش نمونه ی یک سه چرخه ی 2 اسب بخاری را ساخت. هیئت مدیره ی با سرمایه گذاری روی پروژه ی جدید آستن موافقت کردند و اولین خودروی ولزلی سال 1896 در نمایشگاه ملی دوچرخه در کریستال پَلِس لندن رونمایی شد. این خودرو با نام ولزلی اتوکار شماره یک در 1898، آزمون جاده ی 400 کیلومتری از بیرمنگام تاریل و برعکس را با موفقیت پشت سر گذاشت. در 1899 اتوکار به خودروی چهار چرخه ی وواتورت ولزلی ارتقا یافت و یک سال بعد در رالی 1600 کیلومتری اتو کلاب بریتانیایی بزرگ به مقام اول رسید.
هربرت آستن که آرزو داشت یک شرکت خودروسازی داشته باشدف در سپتامبر 1905 یک کارگاه چاپ بلااستفاده در لانگ بریج در نزدیکی بیرمنگام را به عنوان کارخانه خود برگزید و پس از اینکه منابع مالی لازم را از چند بانک و واسطه ی تجاری تامین نمود، شرکت خودروسازی آستن را در دسامبر 1905 تاسیس کرد. پس از چهار ماه تلاش بی وقفه، اولین مدل 20 اسب بخاری این شرکت در آوریل 1906 تولید شد. تا پایان همان سال، پنجاه کارگر شاغل در شرکت آستن توانستند 26 دستگاه خودرو بسازند. هربرت آستن برای فروش محصولاتش چند نمایشگاه در نوریچ، منچستر و سپس لندن افتتاح کرد. او متعهد شده بود که «عامه ی مردم را ماشین دار کند» و «یک دستگاه خیلی بزرگ بسازد که صفر تا صد ماشین را تولید کند.» در یک مقطع زمانی تمام قطعات خودرو به جز تایر و شیشه ها در همان کارخانه ساخته می شد.
رشد صعودی شرکت آستن با پذیرش سفارش ساخت تانک، هواپیما و مهمات نظامی در جنگ جهانی اول تسریع یافت. سال 1918 تعداد حقوق بگیران شرکت آستن به 20 هزار نفر رسید، اما پس از جنگ جهانی در بریتانیا تعداد مشتریان خودروهای بزرگ و مجلل آستن رو به کاهش گذاشت و شرکت تا مرز ورشکستگی پیش رفت. هربرت آستن در نهایت چاره ای نداشت جز آنکه از کارمندانش بخواهد تا از حقوق یک ماهشان بگذرند؛ آن ها نیز گذشتند و شرکت سرپا ماند. موفقیت این برند در 1922 رقم خورد، وقتی که آستن 7 در ایده آل ترین زمان ممکن به بازار آمد، چرا که «یک خودروی واقعی و مینیاتوری» ارزان و به صرفه بود. با این حال، قیمت پایین آن حاشیه ی سود کمی برای شرکت داشت، در خلال جنگ جهانی دوم، آستن به تولید خودرو ادامه داد و در کنارش کامیون و هواپیماهایی مانند بمب افکن لانکاستر را نیز ساخت، هربرت آستن تا زمانی که از دنیا رفت یعنی در 1941 بیش از 865 هزار دستگاه خودرو تولید کرده بود.
سال 1947 یک میلیون امین خودروی آستن ساخته شد و همه ی کارگران آن را امضا کردند، پنج سال بعد یعنی در 1952 دو میلیون امین خودرو نیز از خط تولید پایین آمد. در این زمان، آستن بزرگ ترین صادر کننده ی خودرو به آمریکا به شمار می رفت (هرچند خیلی زود فولکس واگن از آن پیشی گرفت). همچنین این حق امتیاز تولید خودروهای آستن در دهه 1930بود که نام بی ام و را به عنوان برندی خودروساز در آلمان جا انداخت و به رشد نیسان در ژاپن نیز بسیار کمک کرده بود.
در 1952 آستن و رقیب سرسختش در انگلیس سازمان نافلید، تولید کننده ی خودروهای موریس با هم ادغام شدند و شرکت بریتیش موتور (بی ام سی) شکل گرفت. همان سال، در نتیجه ی همکاری مشترک با مهندس و طراح خودرو دونالد هیلی، مجموعه ی خودروهای اسپرت آستین-هیلی با مدل 4/100 وارد چرخه ی تولید شدند. شراکت آستن و هیلی بیست سال ادامه یافت. بحران سوئز در 1956 کمبود بنزین را در بریتانیا به دنبال داشت، بنابراین بی ام سی خودروی کامپکت و کم هزینه ی مینی را در 1959 رونمایی کرد. مینی که توسط سِر اَلک ایسیگونیس طراحی شده بود، تحت عنوان هر دو برند آستن و موریس به بازار آمد و با محور محرک جلو و جعبه دنده ی عرضی اش در دنیای خودروهای کوچک، انقلابی به پا کرد. این خودروی کوچک و عجیب توانست نظر همگان را به خود جلب کند و تا سال 2000 در خط تولید باقی بماند.
سال 1965 تولیدات کارخانه ی لانگ بریج آستن به 377 هزار دستگاه رسید، که بیشترین رقم محصولاتش در یک سال به شمار می رفت و عمده ی تولیداتش مربوط به سری خودروهای مینی و 1100/1300 بود. در اواسط دهه 1960 جابه جایی ها و ادغامات دیگری در بی ام سی و آستن رخ داد که نهایتا به شکل گیری شرکت خوشه ای بریتیش لیلند انجامید. پس از آن هرچند هنوز خودروهایی با نام آستن توسط بریتیش لیلند تولید می شدند، اما در دهه 1970 حق این برند آنطور که باید ادا نشد، چنانکه خودرویی با نام آستن اَلِگرو در 1973 به بازار آمد که هم در طراحی و هم در کیفیت بسیار ضعیف بود. بریتیش لیلند، ناتوان از پرداخت دیون در 1975 به شرکتی دولتی تبدیل شد؛ اما در همین زمان و در اوج نا امیدی، روزگار دوباره روی خوش به این برند نشان داد. سوپرمینی مترو در دهه 1980 اولین مدل آستن که با کمک کامپیوتر و روبات های جوشکار ساخته می شد- به رقیب جدی خودروهای فورد فِیستا و رنو5 تبدیل گشت.
بریتیش لیلند که هنوز با مشکلاتی روبرو بود، در 1982 به آستن روور تغییر نام داد. آستن برند اصلی آن باقی ماند و خودروهای اسپرت با نشان ام جی و مدل های لوکس با برند روور تولید شدند. سال 1983 با رونمایی از مایسترو- هاچ بک پنج دری که جایگزین مدل های الگرو و ماکسی شد- آستن توانست سهم قابل توجهی از بازارخودروی خانواده در بریتانیا را در اختیار بگیرد. مونتگو محصول 1984 آخرین مدلی بود که با نام آستن رونمایی شد. در نهایت، دو سال پس از خصوصی سازی اش شرکت استن روور و فروش آن به بریتیش ایروِاسپیس، در 1988 نام آستن به کلی حذف و به گروه روور تبدیل شد. پس از آن تمامی خودروهای این شرکت با نام ام جی و یا روور روانه ی بازار شدند.