در 1928 شرکت به شهر میدلندز در کاونتری، منتقل شد و لاینز به تدریج دامنه ی محصولات سوآلو را وسعت داد و سال 1931 با دو مدل SS1 و SS2 رسما وارد صنعت خودروسازی شد. لاینز خود برای هر دو مدل بدنه های جذابی ساخت و یکی را روی شاسی شرکت استاندارد و دیگری را بر شاسی شرکت کاونتری سوار کرد. نام سوآلو در 1934 و پس از کناره گیری وومزلی، به SS کارز تغییر پیدا کرد. سال 1935، لاینز از اولین خودروی اسپرت خود، SS جگوار90 رونمایی کرد. یک سال بعد مشهورترین خودروی تولیدی لاینز در نخستین سال های کاری اش، یعنی SS جگوار 100 به بازار آمد- که خودروی اسپرتی با حداکثر سرعت 160 کیلومتر بر ساعت بود.
پس از جنگ جهانی دوم، حروف «SS» به دلیل این که یادآور ارتش نازی بود، از اسم شرکت حذف شدند و تمام ماشین های آن جگوار نام گرفتند. در دوران جنگ، مهندسین جگوار کار را روی تولید یک موتور جدید دو میل سوپاپه با ظرفیت 3.4 لیتر آغاز شد که برای چهار دهه تولید ثابت جگوار بود. از این موتور برای اولین بار در خودروی اسپرت جدید XK120، در نمایشگاه اتوموبیل لندن 1948 رونمایی شد. این خودرو با قیمت ارزان کمتر از 1000 پوند، کارایی بالایی داشت. ماشین های مسابقه ای مشهور تیپ CوD هم به این موتور مجهز بودند که در آن ها نوآوری های دیگری نیز مانند ترمز دیسکی و طراحی آیرودینامیک با ضریب دِرَگ پایین نیز به کار گرفته شده بود. این ماشین ها در دهه 1950، پنج بار قهرمانی را در مسابقات 24 ساعته لومان برای جگوار به ارمغان آوردند. در کنار خط تولید خودروهای اسپرت XK140 و XK150 ارتقا یافتند، جگوار سدان های پرسرعت و با کیفیت را نیز به بازار فرستاد. مهم ترین سدان جگوار در این دوره، مارک 7 بود، ترکیب موفقی زا یدنه ای شیک و زیبا با موتور قدرتمند XK و شاسی پیشرفته که فرمان پذیری خوبی داشت و فوق العاده نرم بود. شعار تبلیغاتی جگوار در آن زمان (و نیز برای سال های بعد) «ظرافت،وسعت و سرعت» بود که به درستی طیف محصولات جگوار را در سه کلمه خلاصه می کرد.
سال 1961، لاینز با تیپE، که ماشینی با عملکرد خوب، ظاهر خیره کننده و قیمت مناسب بود بار دیگر، همچون XK120 در 1948، دنیای خودرو را شگفت زده کرد. تیپE، با همان موتور XK اما با ظرفیت 3.8 لیتر بر پایه ی ساختمان مونوکوک تیپD، قهرمان لومان، تولید و در طراحی ظاهر آن نیز برخی از وجوه بدنه ی شیک و آیرودینامیک تیپ D، لحاظ شد. جگوار این خودرو را به دو صورت کوپه ی سقف-ثابت و رودستر کروکی به بازار عرضه کرد که هر دو، در این سو و آن سوی اقیانوس آتلانتیک خوش درخشیدند. سایر سدان های دهه 60 جگوار، مانند سدان بزرگ مارک 10 و کامپکت مارک2 نیز مانند تیپE فروش خوبی داشت.
در اواسط دهه 1960 دو مشکل اساسی سر راه جگوار قرار گرفت. اول اینکه لاینز رو به بازنشستگی بود و جانشینی نداشت و دوم، شرکت پرسد استیل که بدنه های جگوار را می ساخت، به دست خودروساز رقیب، بی ام سی افتاده بود. هر دو مشکل اما در 1966 حل شد. وقتی که بی ام سی و جگوار ادغام و بریتیش موتور هولدینگز تاسیس شد که البته دو سال بعد این شرکت نیز به گروه لیلَند پیوست و پریتیش لیلند شکل گرفت. لاینز بسیار تلاش کرد که تا حد ممکن استقلال جگوار را حفظ کند.
در دهه 70 در حالی که سدان XJ محصول 1968 و موتور V12 جدید تیپ E در 1971 دستاوردهای تکنیکی بزرگی برای جگوار به شمار می آمدند، اما این سال ها با اتفاقات ناخوشایندی نیز همراه بود: مانند برنامه ی ناموفق مسابقه با کوپه های XJ و رونمایی از XJS که طراحی ظاهرش انتقادات زیادی در پی داشت. همزمان با گسترش گروه بریتیش لیلند، که دیگر شرکتی دولتی شده بود، کیفیت خودروهای جگوار آسیب جدی دید. اما با خصوصی سازی آن در 1984 و با مدیریت سِر جان ایگان، هرچند کمی دیر، ولی جگوار دوباره پا گرفت. XJS که در تیم تام واکینشاو، در مسابقات خودروهای سیاحتی موفق عمل کرده بود، مشوقی شد برای جگوار تا با ایجاد تیم این شرکت، در 1988 و 1990 به قهرمانی رسیدند. سال 1989 بود که شایعه ی خرید جگوار از سوی سه شرکت جنرال موتورز، دایملر-بنز و فورد مطرح شد و نهایتا با پیشنهاد 1.6 میلیون پوندی، جگوار به فورد پیوست. فورد کارخانه های جگوار را از نو تجهیز کرد، کارخانه هایی که با ادعای یکی از مسئولین فورد ، آنقدر ابتدایی بود که او را به یاد روسیه ی کمونیستی انداخت. با دمیدن روح تازه در جگوار، کاهش هزینه ها و ارتقای کیفیت محصولات، تولید سدان های جدید XJ و کوپه های اسپرت XK با موتور V8 نیز در دستور کار شرکت قرار گرفت. در 1999 جگوار به هسته ی اصلی گروه خودروسازی پریمیر فورد، شامل برندهایی چون استون مارتین، لندرور، لینکلن و ولوو، پیوست. فورد همچنین تیم فرمول یک جکی استوارت را خرید و آن را با نام جگوار به مسابقات فرستاد که عملکرد موفقیت آمیزی نداشت.
فورد که به دلیل کاهش سهم بازارش در هزاره جدید تحت فشار بود، برای تمرکز بیشتر بر کار اصلی خود در سال 2008، جگوار و لندرور را به ارزش 2.3 بیلیون دلار به گروه هندی تاتا فروخت. تاتا وارث طرح های پیشرفته جگوار برایمدل های جدیدی مانند سدان سایز متوسط XF، و XJ جدید شد؛ که رونمایی هر دو با تحسین فراوانی همراه بود. جگوار تا سال 2010 دوباره به دوران سود دهی خود بازگشت و محصولات جدید بیشتری برای عرضه به بازار آورد؛ محصولاتی که نویدبخش آینده ای مطمئن برای یکی از محبوب ترین برندهای انگلیسی بودند.