فردیناند پورشه کار خود را با طراحی ماشین و موتور هواپیما برای شرکت
آسترو-دایملر و دایملر-بنز ادامه داد تا اینکه تصمیم گرفت به عنوان مهندس مشاوره
دهد. در دهه 1930 شرکت اتویونیون به او سفارش طراحی خودروهای جایزه بزرگ و فوق
العاده قدرتمندش را داد. در نقطه ی مقابل، پورشه همچنین مسئولیت طراحی
خودروی مردمی فولکس واگن را بر عهده گرفت که بعدها، پس از پایان جنگ جهانی
دوم، به خط تولید رسید و پرفروش ترین خودروهای جهان شد. او هنگامی که به صورت تمام
وقت وارد کار خودروسازی شد که بیش از هفتاد سال داشت. طراحی فولکس واگن برای او
شرایطی را فراهم کرد تا با موتور، سیستم تعلیق و شاسی صفحه ای آماده ی آن، تک مدل
تیپ 64 را بسازد. خودروی او کوپه ی کوچکی بود و در 1939 برای مسابقاتی طراحی شد که
به دلیل شروع جنگ جهانی دوم، هیچ گاه برگزار نگشت. سال 1950 پسرش فِری ایده ی آن
را دوباره احیا کرد و به مدل 356 ارتقا داد، که خودروی اسپرت خیابانی و اولین مدل
تولیدی شرکت پورشه بود.
356 در ابتدا در کارگاه های پورشه در گومونت اتریش ساخته می شد، اما
با افزایش تقاضا فضای بیشتری لازم بود تا خط مونتاژ کاملی برایش راه اندازی شود.
سال 1950 خط تولید آن به کارخانه ی بزرگتری در زوفِن هاوزِن در حاشیه ی شهر
اشتوتگارت در جنوب غربی آلمان منتقل شد. یک سال بعد فردیناند پورشه در سن 75 سالگی
درگذشت.
موتور چهار سیلندر تخت 365 به تدریج بزرگ تر شد و با استفاده از میل
لنگ و شاتون های مخصوص ظرفیت آن از 1086 به 1488 سی سی افزایش یافت. علاوه بر این
یک مدل چهار میل سوپاپه از آن نیز برای مسابقات طراحی شد که بسیار قدرتمند و در
عین حال غیر قابل پیش بینی بود. سال 1954 مدل سبکتر از 365 به نام اسپیدستر، خیلی
زود در آمریکا به خودرویی پرطرفدار تبدیل شد و جایگاه پورشه را به عنوان سازنده ی
بهترین خودروهای اسپرت کوچک جهان استحکام بخشید.
در 1963 پورشه 365 را با 911 جایگزین کرد که خودرویی بزرگتر، پیشرفتع
تر و قدرتمند بود و موتور جدید 2.0 لیتری از نوع شش سیلندر تخت هوا-خنک داشت. این
خودرو در ابتدا با نام 901 تولید شد ولی پورشه آن را به 911 تغییر داد تا با سیستم
شماره گذاری پژو اشتباه نشود. طراحی ساده ی آن توسط پسر فری، فردیناند الگزاندر
معروف به بوتزی انجام گرفت. 911 خودرویی مطمئن و کاربردی برای
استفاده روزانه بود و در عین حال می توانست عملکردی قدرتی از خود نشان دهد. سیستم
موتور عقب، قدرت نیروی کششی آن را تضمین کرد ولی باعث شد بیش فرمانی داشته باشد که
ممکن بود برای رانندگان ناوارد دردسرساز شود.
911 پیوسته سریع تر و نیرومندتر می شد و در 1973 با هدف شرکت در
مسابقات، مدل مشهورش، کاررا آراس با موتور 2.7 لیتری (با قطر پیستون بزرگ) و بدنه
ای سبک ساخته شد. در دهه شصت و هفتاد، 911 در حالی به افتخارات پورشه می افزود که
این برند توانسته بود در کلاس های مختلف مسابقات خودروهای اسپرت و حتی در فرمول یک
به پیروزی های متعددی دست یابد. 911 در مسابقات مشهوری مانند رالی مونت کارلو و
تارگا فلوریوی سیسیل به قهرمانی رسید و در سویی دیگر، خودروهای مسابقه ای و هدفمند
917 موفق شد در مسابقات 24 ساعته ی لومان فرانسه مقام اول را از آن خود کند. پورشه
همچنین در اوایل دهه 1970 با ماشین های توربوی دوازده سیلندر تخت و BHP1000 خود یکه تاز سری رقابت های کن-اَم آمریکای
شمالی بود.
خودروهای پورشه خیلی زود رقبای یکدیگر شدند، چنانکه مدل های 934 و 935
ساخته شده بر پایه ی 911، معمولا بیشترین تعداد شرکت کننده را در جدول مسابقات
داشتند و رقابت اصلی برای کسب عناوین کلی بین مدل های 936،956 و 962 بود. پس از
حدود دو دهه جدای یاز فرمول یک، پورشه سال 1983 به عنوان تامین کننده ی موتور،
بازگشتی افتخار آمیز به این رقابت ها داشت و با طراحی موتور توربوی تَگ برای مک
لارن عنوان قهرمانی در بخش رانندگان را برای نیکی لائودا و آلن پُست به ارمغان
آورد.
مقررات سختگیرانه ی مربوط به الایندگی و صدای خودروها در دهه 1970
تهدیدی جدی برای پایان سلطنت 911 به شمار می رفت. علاوه بر این رئیس جدید پورشه،
ارنست فورثمن تمایل داشت خودروهای موتور جلو و آب-خنک بسازد. اما مدل های جدید 928
با موتور وی8 و اولیه ی 924 (که بعدا به 944 و 968 ارتقا یافت) به مذاق طرفداران
پورشه خوش نیامد، در حالی که 911 همچنان در بین آن ها محبوب بود. 911 توربو محصول
1975 به عنوان یکی از پرشتاب ترین خودروهای زمان خود شهرت یافت. بهترین مدل
اقتباسی از سری با سابقه ی 911 اولیه، 959 با توربوی دو قلو و چهار چرخ محرک بود
که تنها 200 دستگاه از آن در فاصله ی سال های 1986 تا 1989 ساخته شد. نسل جدید 911
در 1989 به بازار آمد و تا دو دهه بعد، سه نسل دیگر نیز جایگزین آن شدند که هر
کدام به مدل پیشین خود شباهت داشتند ولی به فناوری های جدید مجهز و از عملکرد
بهتری برخوردار بودند. در اوایل دهه 1990 پورشه همچنان خودروهای خوبی می ساخت، اما
سود چندانی عایدش نمی شد. در نتیجه ماشین های موتور جلوی خود را از رده خارج کرد و
باکستر را به بازار فرستاد که رودستری موتور وسط با قیمت مناسب و باب طبع مشتریان
جوان و جدید بود. همچنین در پروژه ای مشترک با فولکس واگن ، پورشه کاین را ساخت که
خودروی شاسی بلند بزرگی بود و دامنه ی تولیدات این شرکت را به سویی دیگر توسعه
داد. در پاسخ به انتقاداتی از کاین مبنی بر اینکه زیاد از حد گران قیمت و تجملاتی
بود، پورشه کار روی موتورهای برقی و هیبریدی را آغاز کرد تا بتواند در آینده روی
مدل های خیابانی کاین پیاده کند.
در سال 2009 رقابت سخت و همیشگی پورشه و فولکس واگن بر سر مالکیت
یکدیگر به اوج رسید. پورشه سهم خود از فولکس واگن را به بیش از 50 درصد افزایش
داده بود. این کار شرکت را با بدهی زیادی مواجه کرد تا جایی که دیگر نتوانست
سرمایه ی لازم برای خرید کامل آن را تامین کند. در حالیکه پورشه برای بازپرداخت
بدهی های خود تلاش می کرد، فولکس واگن قرارداد مشترکی را تنظیم نمود که بر اساس آن
هر دو شرکت در سال 2011 ادغام شده و پورشه به عنوان دهمین برند خودروساز به گروه
فولکس واگن می پیوست.