موفقیت و ماندگاری یک برند در پی عیب و نقص بودن آن نیست، بلکه ریشه در روند به روزرسانی و سیر صعودی کیفیت محصولات آن کمپانی دارد. صنعت خودروسازی نیز نه تنها از این قاعده مستثنی نبوده، بلکه شاید بیش از هر صنعت دیگری نیازمند به این اصل باشد. به طور حتم، دوج دارت یکی از خودروهایی است که علاوه بر پیروی از این قاعده، صحت آن را نیز تأیید می کند. 

دوج دارت با تکیه بر فاکتورهای قیمت، قدرت و تجهیزات مناسب، برای اولین بار رد سال 1960 معرفی شد و مجموعاً در 4 نسل به تولید رسید که به ترتیب در سال های 1960 تا 1961، 1962، 1963 تا 1966 و 1967 تا 1976 معرفی شدند و نسل جدید آن نیز پس از اعمال تغییرات اساسی، در نمایشگاه «دیترویت 2012» معرفی گردید که البته، بیشتر به نسخه جدید دوج «نئون» شباهت دارد! نکته جالب توجه اینجاست که چهار نسل نخست طی مدت زمان 16 سال معرفی شدند که نشان دهنده تلاش کمپانی جهت تحول و بهبود کیفیت در کوتاه مدت است. پس از معرفی دوج دارت مدل 1967 در مقالات قبل  حالا در حضور این خودرو به ملاقات مدل 1975 رفته تا علاوه بر معرفی آن، بتوانیم مقایسه ای بین مدل های ابتدا و انتهای نسل چهارم نیز داشته باشیم. 

نسل چهارم دوج دارت، خود شامل دو سری فیس لیفت و ارتقاء سطح تجهیزاتی می شود که این تغییرات در مدل 1975 به اوج خود می رسد. به طور مثال، تمام مدل های 75 ملزم به گذراندن آزمون تصادف از ناحیه سقف شدند که برای گذراندن این آزمون سخت، دارت مجهز به استیل ضخیم تر در ستون های A و سقف شد. همچنین سیستم هشدار باز بودن کمربند ایمنی به این ماشین اضافه گردید و کیفیت عایق های صوتی نیز در آن بهبود یافت. ضمناً در بخش فنی، با نصب یک کاتالیزور میزان گازهای آلاینده خروجی کاهش یافت و در بحث طراحی نیز، با بازنگری در قسمت انتهایی خودرو، از فرم جدید سپر و چراغ های مستطیلی استفاده شد. 

در اولین برخورد با خودروی مورد بحث، مسحور رنگ طلایی زیبای آن می شویم، چرا که در شرایط نوری متفاوت و حتی در زوایای مختلف، بازتاب متفاوتی داشته تا هر وجه خودرو طیف متفاوتی از این رنگ را به نمایش بگذارد. این رنگ منحصر به فرد در کنار سقف پوشیده شده از چرم سفید و البته تایرهای دور سفید با قالپاق نقره ای رنگ که نوشته Dodge روی آن به چشم می خورد، جلوه ای خاص و زیبا به خودرو می بخشد. 

طراحی کلی بدنه ساده اما استوار و باوقار بوده و شاید زیباترین بخش آن، برجستگی دو گوشه انتهایی بدنه و چراغ ها باشد که موجب آن شده تا خط شانه قدرتمندی به وجود آورده که از چراغ های جلو آغاز شده و با عبور از روی درها، خاتمه می یابد. این مشخصه، در کنار طراحی سنتی شیشه عقب با قوس وارونه، نمایی کلاسیک به خودرو بخشیده است. 

با ورود به کابین از سالم بودن لوازم و تجهیزات آن متعجب می شوم، چرا که به غیر از روکش چرم و مخمل صندلی ها که تعویض شده اند، تمام اجزای آن همان نمونه اصلی هستند. کیفیت چرم و چوب رودری ها و داشبورد مثال زدنی بوده و حتی پوشش نایلونی صندلی عقب، این حس را تداعی می کند که گویا خودرو به تازگی از کارخانه بیرون آمده است! البته این احساس پس از حرکت خودرو همچنان پایدار می ماند، زیرا پیشرانه 6 سیلندر آن با حجم 3696 سی سی و 95 اسب بخار قدرت، در هماهنگی با جعبه دنده سه سرعته غیر اتوماتیک با اهرم تعویض در پشت فرمان، کارکرد به واقع نرم و آرامی دارد که این امر، در کنار سیستم تعلیق با میله های پیچشی مستقل در جلو و فنرهای تیغه ای نیمه بیضوی در عقب، سواری بی نقصی را برای آن به ارمغان آورده تا با وجود کابین راحت و صندوق بار جادار، دارت را به عنوان یک خودروی خانوادگی تمام عیار مطرح کند. 

اگر چه پیشرانه این ماشین چندان قدرتمند نیست اما گشتاور 170 نیوتن متری که در دور موتور پایین (1600 rpm) حاصل می شود، دارت را در شروع حرکت همچنان چابک نگه میدارد تا در کنار بیشترین سرعت 160 کیلومتر در ساعت، کاملاً جوابگوی نیاز یک خانواده باشد. 

پس از مدتی سواری، دارت مدل 67 نیز به ما ملحق می شود تا این دو خودرو با رنگ های زیبای بدنه، جلوه ای کم نظیر را به وجود آورده و تمام نگاه ها را به خود جلب کنند! در نمای جلو دو اتومبیل به یکدیگر شباهت داشته اما دارت مدل 75 با داشتن برآمدگی روی کاپوت که در ادامه، برجستگی روی پنجره جلو رادیاتور و دماغه را در پی دارد، سعی داشته تا از نمایی به روزتر بهره ببرد. در نمای عقب نیز دو مدل کاملاً متمایز هستند که البته، دارت 1967 چهره خشن تری دارد. 

اختلاف سنی 8 ساله این دو برادر، در کابین خود را نمایان می سازد که استفاده بیشتر از چوب در داشبورد و نوع و نحوه قرارگیری نشان دهنده ها (مانند اضافه شدن چراغ های مربوط به کمربند ایمنی و کاتالیزور)، مؤید همین امر است. در بخش فضای داخلی هم، اگر چه دارت 67 بزرگ تر و جادارتر است اما ارگونومی در دارت 75 بهبود یافته و هیچ کمبود فضایی احساس نمی شود. 

اما در بخش فنی، برادر بزرگتر با 145 اسب بخار قدرت و بیشترین سرعت 200 کیلومتر در ساعت و سواری اسپرت و قدرتمند، این سؤال را به وجود می آورد که آیا دارت در مدل جدیدتر (1975) و در بخش فنی ضعیف تر از گذشته عمل کرده است؟! قطعاً پاسخ منفی است. ابتدا باید توجه داشت که در این برهه از زمان، خودروسازان با بحران انرژی مواجه بوده و جهت کاهش سوخت، به پیشرانه هایی با حجم و قدرت کمتر روی آوردند که دارت هم مستثنی از این قضیه نیست اما جواب سؤال فوق، در خط مشی اتخاذ شده در مدل های مختلف دارت نهفته است. بدین صورت که در این مقطع، دوج با تمرکز روی کاربرد هر کدام از مدل های دارت، به تناسب جامعه هدف آن رفتار کرده تا جوابگوی تمام اقشار مختلف باشد و از افت فروش جلوگیری کند. 

دارت مورد نظر یک خودروی خانوادگی بوده که راحتی، سواری نرم و مصرف پایین، سه شاخصه اصلی آن را تشکیل می دهند، همچنین ویژگی های فنی آن پاسخگوی نیازهای کاربر بوده و از طرف دیگر، به طور مثال دوج برای پوشش بازار قشر جوان تشنه هیجان، دارت Sport 360 با پیشرانه 8 سیلندر خورجینی و قدرت 230 اسب بخار را روانه بازار کرده بود و طبیعتاً، همین عملکرد سبب شد تا دارت در پایان تولید نسل پنجم به مجموع فروش 7/3 میلیون دستگاه در دنیا دست پیدا کند. 

در کل، باید گفت که دارت 1967 یک خودروی دورگه با ویژگی های خانوادگی و اسپرت بوده، در حالی که دارت 1975 یک خودروی خانوادگی به روز و تمام عیار با ویژگی های کیفی منحصر به فرد است.