مقایسه نسخه های RS و SS شورولت کامارو
مقایسه میان چند خودرو، همواره از پرطرفدارترین سوژه ها برای مخاطبین نشریات تخصصی اتومبیل بوده و چنانچه بین نسخه های متفاوت از یک مدل صورت بگیرد، خواندنی تر هم می شود. چندی پیش به همت دو تن از دوستان فرصت یافتیم تا نسخه های RS و SS شورولت «کامارو» را کنار هم قرار داده و تفاوت ها و توانایی هایشان را در مقایسه با یکدیگر، محک بزنیم.
پیشینه
کلاس Pony Car که بعضاً آن را با Muscle Car اشتباه می گیرند، نخستین بار در 1964 یعنی همزمان با تولید «فورد ماستنگ» شکل گرفت و تعریف آن عبارت بود از: اتومبیلی ارزان با بدنه جمع و جور. ظاهر جذاب و عملکرد فنی بالا. به محض ارائه «ماستنگ»، مسئولین «شورولت» تصمیم گرفتند مدلی را برای رقابت با صدرنشین این کلاس وارد بازار کنند و بدین ترتیب، پروژه ای به نام Panther کلید خورد. جالب اینکه، روش پیش بردن این پروژه، تا حد زیادی با تقلید از «فورد» انتخاب شده بود. مثلاً همانند «ماستنگ» که بر اساس مدل «فالکن» شکل گرفت، مسئولین «شورولت» نیز مدل «نوا» را پایه کار خود قرار دادند!
در تاریخ 21 ژوئن سال 1966، تلگرافی از سوی «جنرال موتورز» به دست بیش از 200 خبرنگار رسید که از آنها دعوت می کیرد، بعدازظهر هفته آینده، در مراسم پرده برداری حاصل پروژه، یعنی «کامارو» شرکت داشته باشند. این نخستین بار بود که برای رونمایی از یک خودرو، کنفرانس خبری برگزار می شد! سرانجام، یک هفته پس از رونمایی عمومی و در 29 سپتامبر 1966، فروش «کامارو» به عنوان مدل 1967 آغاز گردید.
نسل اول این اتومبیل، بین سال های 1967 تا 1969 روی پلت فرم «جنرال موتورز» موسوم به F-Body و در دو نسخه کوپه و کانورتیبل 2+2 به تولید رسید و 7 پیشرانه شامل: دو نمونه 8/3 و 1/4 لیتری 6 سیلندر خطی و پنج نمونه 9/4، 4/5، 7/5، 5/6 و 7 لیتری 8 سیلندر خورجینی، برای آن قابل گزینش بود. البته ناگفته نماند که با این همه، میزان فروش «کامارو» در سال اول، حتی به نصف میزان فروش «ماستنگ» نیز نرسید!
نسل دوم، بین سال های 1970 تا 1981 (با تغییرات ظاهری در 1974 و 1978) تولید شد و در فهرست 10 خودروی پرفروش سال 1971 جای گرفت. نسل سوم، بین سال های 1982 تا 1992 عرضه شد. این نسل تغییرات عمده ای را نسبت به پیشینیان تجربه کرده بود که از میان مهم ترین آنها می توان به این موارد اشاره داشت: سیستم سوخت رسانی انژکتوری، جعبه دنده های 4 سرعته اتوماتیک سری Turbo- Hydramatic یا 5 سرعته غیر اتوماتیک و رینگ های 15 یا 16 اینچی. در سال 1986 نسخه خاصی به مناسبت بیستمین سال تولید این مدل ارائه شد و مجموعه تقویتی معروف 1LE نیز در 1988 در دسترس خریداران قرار گرفت.
نسل چهارم، بین سال های 1993 تا 2002 و روی نسخه ارتقاء یافته پلت فرم F-Body به تولید رسید. ترمز ضدبلوکه، به صورت استاندارد روی این ماشین نصب گردید و در سال 1996 نیز نسخه SS وارد کارزار شد.
در سال 2002، همزمان با ارائه نسخه خاص 35th Anniversary Edition، وضعیت نامناسب فروش کوپه های اسپرت از یک سو و توقف تولید پلت فرم F- Body از سوی دیگر، باعث شد مسئولین «شورولت» از ارائه نسل نو این مدل خودداری کرده و میدان را به رقیب واگذار کنند! مع الوصف، 7 سال از غیبت «کامارو» می گذشت تا اینکه شایعه تولید نسل نو آن (که با ارائه نسخه های کانسپت این ماشین در سال های 2006 و 2007 پراکنده شده بود)، از اوایل 2009 پس از یک بازطراحی (فیس لیفت) اساسی، دوباره به میدان نبرد بازگشت و موفق شد جایزه بهترین طراحی را از آن خود کند.
بدنه و کابین
نخستین نکته ای که درباره ظاهر مدل مورد بحث جلب توجه می کند، طراحی پنجره جلو رادیاتور بوده که چراغ های جلو را نیز درون خود جای داده است. برجستگی قسمت میانی پنجره جلو رادیاتور به همراه زاویه طرفین آن، خطوط برجسته با حجم پردازی های نسبتاً اغراق آمیز، ورودی هوای روی درپوش موتور، خطوط روی سقف، سپر یک تکه عضلانی، ورودی هوای قسمت پایین سپر و اسپلیتر جلو، چهره ای مخوف به نسل نو «کامارو» بخشیده است! طرح چراغ های مه شکن در نهایت سادگی و هماهنگی شکل گرفته و دو چراغ راهنمای کوچک در طرفین گلگیرها، خودنمایی می کنند.
در نمای جانبی، مواردی نظیر: خط کمر و خط شانه برجسته، رکاب های جانبی پهن، برآمدگی گلگیرها (خصوصاً گلگیر عقب) و رینگ های 5 پره اسپرت، به جذابیت ظاهری می افزاید و نمای قسمت عقب نیز به لطف سپر عضلانی، چراغ های چند ضلعی، دیفیوزر، خروجی های بزرگ اگزوز و اسپویلر روی در صندوق بار، زیبا و چشمگیر جلوه می کند. کامارو SS سفید رنگ، نمونه استاندارد بوده اما کاماروی RS قرمز رنگ که دو خط سفید روی آن خودنمایی می کنند، دارای اسپلیترهای جلو و جانبی بود و بدین روی، جذابیت بیشتری داشت.
با توجه به اینکه هر دو اتومبیل از امارات وارد شده و در هوای گرم رانده شده اند، کیفیت بالای داخل کابین، نخستین نکته ای بود که توجه مان را جلب کرد. تودوزی داخلی با چرم سفید و مشکی، زیبایی خاصی برای کابین RS می بخشید.
کامارو SS مدل 2010 مانند RS مدل 2012، از لحاظ کیفیت داخلی دچار افت چندانی نشده بود. البته با توجه به سال ساخت قدیمی تر، جذابیت RS را نداشت و فقط به هنگام حرکت، می توانست قدرت خود را به رخ برادر کوچکترش بکشد!
تجربه رانندگی
در یک سوی گود کامارو SS را داریم با پیشرانه 2/6 لیتری 8 سیلندر 16 سوپاپه و در سوی دیگر، کاماروی RS با پیشرانه 6/3 لیتری 6 سیلندر 24 سوپاپه! هر دو خودرو دارای سیستم فنربندی از نوع «مک فرسون» در جلو و چند اتصالی در عقب هستند اما رینگ های SS از نوع 20 اینچی و رینگ های RS از نوع 18 اینچی بودند که روی کیفیت سواری آن، اندکی تأثیر منفی گذاشته بود.
سواری هر دو اتومبیل، نرم و ایده آل بود اما رانندگی با کاماروی 6 سیلندر، به لطف تغییرات اعمال شده روی سیستم اگزوز و به تبع آن صدای زیبای خروجی، لذت بیشتری داشت. هنگام شتاب گیری با کاماروی 6 سیلندر، وقتی دنده ها را با دقت و از طریق پدال های پشت فرمان تعویض می کردیم، می توانستیم در دنده های یک و 2، پا به پای SS قدرتمند حرکت کنیم. هر چند گشتاور بالای پیشرانه 8 سیلندر SS نتیجه را تغییر می داد!
در حالت اتوماتیک نیز آزمایش شتاب را تکرار کردیم و با تنظیم جعبه دنده روی وضعیت اسپرت، سعی داشتیم بهترین نتیجه ممکن را بدست آوریم، اما همانطور که انتظار می رفت، در این حالت، موتور دیگر تا دورهای بالا گاز نمی خورد، گیربکس، دنده ها را سریع تعویض می کرد و کاماروی 6 سیلندر، با فاصله زیادی از برادر بزرگ تر خود عقب می افتاد.
ترمزهای SS بر خلاف مدل RS ساخت «برمبو» بود و بدین روی، همانطور که با صدای کم و به راحتی کاماروی 6 سیلندر را پشت سر می گذاشت، خیلی راحت تر هم می ایستاد! بر خلاف SS نیروی ایستایی RS پس از چند بار شتاب گیری و توقف، افت کرد. با قطع سیستم های ایمنی مانند کنترل کشش و پایداری، عقب اتومبیل 8 سیلندر به خوبی سر می خورد، نکته ای که در اتومبیل 6 سیلندر، به آن خوبی دیده نمی شد.
در کل، کامارو SS اتومبیلی است هیجان انگیزتر اما رانندگی با کامارو RS لذت بخش تر بوده زیرا اتومبیلی است «راننده محور» به معنای واقعی کلمه! خودرویی که به نسبت حجم موتور و تعداد سیلندرها، راندمان بالایی داشته و این مهم، در کنار مصرف سوخت ایده آل و هندلینگ ایده آل، آن را برای استفاده روزمره به عنوان انتخابی مناسب، مطرح می کند.