4C اولین خودرویی است که «آلفارومئو» بعد از گذشت چندین دهه برای برآورده کردن نیازهای راننده تدارک دیده و ثابت کرده که می توان حتی در یک مجموعه کوچک که از پیشرانه 4 سیلندر توربوشارژر بهره می برد، لذت واقعی رانندگی را احساس کرد. سواری این ماشین، حتی در مسیرهای ناهموار نیز فوق العاده درخشان بوده و بدون شک می توان آن را مهم ترین محصول تولیدی این کمپانی، بعد از چندین دهه دانست.
آلفارومئو، سالیان متمادی درگیر مسائل مدیریتی، تغییر نگرش ها و سیاست گذاری های اکثراً ناپخته بود، تا اینکه سرانجام انرژی خود را روی دو مدل «میتو» و «جولیتا» که متعلق به بخش های مختلف بازار خودرو هستند متمرکز کرد، زیرا استنباط مدیران این بود که با این دو مدل و از این دو بخش، می توان بهره زیادی برد.
در دوره اخیر، هیچ یک از مدل های ارائه شده توسط آلفارومئو، نتوانستند ارزش های واقعی آن را به نمایش گذاشته و عرضه کنند، شاید مدل BC Competizione می توانست تا حدودی به این مهم دست یابد که متأسفانه تنها به عنوان خودرویی ایده ای ارائه شد. واقعیت این است که حداقل 30 سال از زمانی که آلفارومئو مدل های محبوب برای علاقه مندان می ساخت، می گذرد! آلفا، نامی بود که بین جوانان و افراد ماجراجو که در جستجوی خودرویی با چابکی زیاد و قیمت مناسب بودند، بهترین انتخاب به شمار می رفت. حال این مأموریت بر عهده 4C گذاشته شده و به نظر می رسد دارد بسیار موفق عمل می کند.
مهمترین و بارزترین بخش این خودروی دو نفره، شاسی مقاوم و محکم آن بوده که به دلیل سود بردن این سازه از جنس الیاف کربن، وزنی معادل 65 کیلوگرم دارد! چنین بنیانی، به همراه پیشرانه کاملاً جدید 4 سیلندر تمام آلومینیومی که دارای 1750 سی سی گنجایش بوده و 22 کیلوگرم نسبت به قبل سبک تر است، باعث شده وزن کلی خودرو به حدود 925 کیلوگرم محدود شود که رقمی فوق العاده به حساب می آید.
حال، با در نظر گرفتن حداکثر نیروی تولیدی پیشرانه یعنی 240 اسب بخار در 6 هزار rpm به علاوه 350 نیوتن متر گشتاور که در حد فاصل 2100 تا 4 هزار rpm حاصل می شود، به این نتیجه می رسیم که با نسبت نیرو به وزنی معادل 259 اسب بخار برای هر تن، 4C می تواند با بسیاری از سوپر خودروها که قیمت و توان تولیدی بیش از دو برابر آن دارند، به راحتی به رقابت بپردازد!
با عنایت به چنین ویژگی هایی، جای تعجب نیست که این ایتالیائی خوش استیل، دارای حداکثر سرعت 250 کیلومتر در ساعت بوده، برای رسیدن به 100 کیلومتر در ساعت، فقط به 5/4 ثانیه زمان نیاز دارد و در عین حال، میانگین مصرف بنزین آن هم رقم ایده آل 67/5 لیتر در 100 کیلومتر است. اگر به اعداد و ارقام مراجعه کنیم، ملاحظه خواهیم کرد که مدل پایه پورشه «کایمن»، از نظر قیمت، اندکی گران تر و سریع السیرتر از آلفارومئو 4C است اما شتاب کندتر و مصرف بنزین بیشتری دارد.
ساخت شاسی از الیاف کربن، مدل مورد بحث را از این جهت، هم طراز با تولیدات خودروسازهایی مانند «مک لارن» و «فراری» قرار داده، در صورتی که قیمتی حدود 73 هزار دلار دارد. در سال نخست، مجموع تولید این ماشین 3500 دستگاه خواهد بود که از این تعداد، 1000 دستگاه برای بازار اروپا و 200 دستگاه برای «بریتانیا» در نظر گرفته شده است. از کل تعداد تولیدی 500 دستگاه آن به رنگ سفید خواهند بود که البته همگی از قبل پیش فروش شده اند. ساختار اتاق 4C کوپه و جمع و جور بوده، موتور به صورت عرضی در بخش میانی آن نصب شده و 60 درصد وزن خودرو روی اکسل عقب و چرخ های متحرک آن است. این مدل دارای گیربکس 6 سرعته اتوماتیک دوکلاچه بوده و مجهز به پدال های تعویض دنده پشت فرمان نیز هست. ترمزهای آن در هر چهار چرخ از نوع دیسکی ساخت «برمبو» هستند و پوشش خاصی دارند که دوام و پایداری آنها را افزایش می دهد.
شکل 4C بعد از انجام ساعت ها تحقیق و آزمایش در تونل باد، نهایی شده و ضریب آیرودینامیک یا میزان مقاومت آن در مقابل باد معادل 35/0 Cd بوده که برای خودرویی با قابلیت تولید نیروی عمودی (Downforce) پائین به نظر می رسد. فرمان، فاقد هرگونه سیستم کمکی بوده و فاصله تعویض دنده ها به گونه ای است که در 90 درصد اوقات برای عبور از دایره پیچ ها، نیازی به تغییر دنده پیدا نخواهید کرد.
با باز کردن در، مشاهده می کنید که اصطلاحاً درگاهی آن، بیش از حد بالا بوده که البته برخلاف لوتوس Exige مانعی برای ورود شما به داخل کابین نیست، مضاف بر اینکه به جای آلومینیوم، از الیاف کربن ساخته شده است. داخل کابین، تماماً به رنگ مشکی بوده و جلو داشبورد، جنسی از پلاستیک سخت دارد. درها دارای دستگیره هایی از جنس چرم بوده و مشابه پورشه 911 هستند اما نحوه باز شدن آنها با حرکتی برعکس خودروهای دیگر انجام می گیرد.
در کل، به دوام و کیفیت محصول توجه ویژه ای شده که این امر با در نظر گرفتن هدف سبک وزن بودن، کاملاً توجیه پذیر است. در زیر جلو داشبورد، فضاهایی برای قرار دادن اشیاء تعبیه شده و طرح کلی کابین ساده بوده، اما باید گفت ملاحظات رفاهی در آن، چنان که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته است.
صفحه نمایشگر بزرگ جلو داشبورد از نوع TFT بوده که در خود یک صفحه الکترونیکی نشان دهنده دورشمار موتور بزرگ دارد و اطراف آن سایر نشانگرها مشاهده می شوند که عبارتند از: سرعت سنج، نشان دهنده وضعیت دنده گیربکس، درجه حرارت، میزان ذخیره باک سوخت، تاریخ و ساعت. تمامی صفحه نمایشگر از نظر نحوه نمایش اطلاعات و رنگ، در صورت انتخاب حالت مسابقه (Race) توسط راننده که با فشار یک دکمه در کنسول میانی انجام می پذیرد تغییر کرده و در این حالت، واکنش پدال گاز، زمان تعویض دنده ها و درجه پایداری شاسی متفاوت می شود.
برای به حرکت درآوردن پیشرانه، کافی است پای خود را روی پدال ترمز گذاشته و کلید را در جاسوئیچی بچرخانید. پس از آن می توانید در کنسول میانی، دکمه یک را انتخاب کنید. در این صورت شما گیربکس را در دنده یک قرار داده و از آن به بعد باید تعویض دنده ها را از طریق پدال های پشت فرمان انجام دهید.
در صورت انتخاب حالت A/M نیز تعویض دنده ها به صورت اتوماتیک انجام می گیرد. بعد از این مرحله، کافی است فشار اندکی روی پدال گاز بیاورید. خودرو بلافاصله حرکت را آغاز می کند، چرا که وزن نسبتاً سبکی دارد. ابتدای حرکت پر سر و صداست، ولی این وضعیت چندان به طول نمی انجامد. چیزی که مشخص است اینکه کشش 4C فوق العاده زیاد بوده و راننده باید دقت بالایی در تعویض دنده ها مبذول دارد، زیرا دور موتور سریعاً به 6500 rpm (حداکثر میزان مجاز) می رسد. در حالت اتوماتیک، تعویض دنده ها سریع و نرم صورت پذیرفته و از نقطه نظر مکانیکی، چنانچه در حالت دینامیک یا مسابقه ای قرار داشته باشد، سرعت انجام این عمل 30 درصد افزایش می یابد.
احساسی که به راننده دست می دهد، حاکی از آن بوده که خودرو، به خصوص در حد فاصل سرعت های بین 100 تا 160 کیلومتر در ساعت، بسیار سریع است. کشش پیشرانه ورای 5500 دور در دقیقه ثابت باقی می ماند ولی حتی در چنین دوری، می توان با سریع السیرترین خودروها به رقابت پرداخت! بدون شک گلایه هایی هم در مورد این آلفارومئو مطرح شده که از جمله آنها می توان به این اشاره کرد که چرا اهرم تعویض دنده به صورت سنتی ندارد؟ یا اینکه چرا به جای پیشرانه 4 سیلندر کم حجم توربوشارژ، از پیشرانه 6 سیلندر V شکل با حجم بالاتر استفاده نشده است؟! البته عملرد فوق العاده خودرو، بهترین پاسخ به این گلایه ها خواهد بود.
این آلفارومئو از آن گروه خودروهایی است که نیاز به تایرهای ویژه و خاص برای افزایش میزان چسبندگی ندارد. ابعاد استاندارد رینگ ها در جلو 17 و در عقب 18 اینچ است، البته می توان برای آن رینگ های 18 اینچی در جلو با تایرهای 40/205 و 19 اینچی در عقب با تایرهای 35/235 با کد سرعت ZR سفارش داد ولی در هر دو حالت، سیستم ترمز ساخت «برمبو» می تواند از سرعت 100 کیلومتر در ساعت، آن را در طول مسیری معادل 35 متر متوقف کند.
همانطور که عنوان شد، فرمان فاقد هرگونه سیستم کمکی بوده که باید به آن عادت کرد. در حالت سکون، برای چرخاندن فرمان نیاز به اندکی فشار از طرف راننده احساس می شود که به نظر عجیب و غیرعادی می آید اما در سرعت های 230 کیلومتر در ساعت به بالا، عملکرد فرمان مناسب است. در عبور از دایره پیچ ها و در مقایسه با انواعی که دارای سیستم های کمکی هستند، میزان فشاری که برای چرخاندن فرمان به راننده وارد می شود بیشتر است اما احساس بهتری از حرکت القاء می کند.
در کل، آلفارومئو 4C را باید خودرویی عالی برای رانندگی دانست. البته با عنوان این نکته که مناسب همگان نیست، چون دارای نارسایی هایی بوده و بعضی پورشه «کایمن» را مناسب تر از آن می دانند. اگر چه این حرف صحیح است و پورشه برای استفاده روزمره گزینه مناسب تری به نظر می رسد، ولی نباید دور از نظر داشت که تفاوت هزینه مصرف بنزین در طول یکسال بین 4C و کایمن (و البته تفاوت حس رانندگی با آن)، غیرقابل چشم پوشی است.