طراحی
رنو در بخش تجهیزات برای سفران سنگ تمتم گذاشته و طیف وسیعی از
امکانات رفاهی را روی آن نصب کرده است. هر دو مدل PE و LE از امکاناتی نظیر سیستم کروز کنترل،فرمان
برقی، چراغ های زنون، سنسور نور و باران، چراغ های LED مخصوص روز، آینه میانی
الکتروکرومیک، قابلیت خم شدن آینه جانبی در هنگام دنده عقب بهره می برند. علاوه بر
این ها برای مدل فول یعنی LE امکاناتی مانند ترمز دستی
برقی، سیستم تهویه مطبوع سه گانه همراه با تصفیه کننده و خوشبو کننده هوا،نویگیشن
به همراه صفحه نمایش 7 اینچی، دوربین عقب، روکش چرمی صندلی ها، سقف پانوراما و
رینگ های 18 اینچی نصب خواهد شد.
تجربه رانندگی
سفران با دو پیشرانه 2 و 2.5 لیتری عرضه شد. مدل 2.5 لیتری این دو رگه
فرانسوی ژاپنی که از پیشرانه ای یکسان با تیانا بهره می برد، می تواند 177 اسب
بخار را در 6000 دور در دقیقه تولید کند
که 5 اسب بخار کمتر از برادر ژاپنی اش است. مصرف سوخت این پیشرانه نیز در شهر 13.4
لیتر، در خارج از شهر 7.7 لیتر و به صورت ترکیبی 9.7 لیتر در هر کیلومتر است که با
توجه به حجم آن و در مقایسه با حریفان خود مخصوصا هوندا آکورد با مصرف ترکیبی 7.5 لیتر کمی زیاد به نظر می
رسد. وقتی پشت سفران قرار می گیریم تا سیستم تعلیق و هندلینگ آن را به چلش بکشیم، در خواهیم یافت
که سیستم تعلیق سفران در عین استحکام و یکپارچگی عملکرد انعطاف پذیری دارد و ضربات
و تکان های آزار دهنده به خصوص در محور عقب خبری نیست تا جایی که نشستن در صندلی
های عقب بسیار لذت بخش بوده و ضعفی از این بابت مشاهده نمی شود و این مساله با
سابقه خوبی که از سیستم تعلیق رنو مگان در ذهن داریم به خوبی مطابقت دارد. البته
در فرمان دادن های سریع، سیستم تعلیق در کنار فرمان حساس به سرعت (که در سرعت های
بالا واکنش آن کند می شود)، انجام مانورهای سریع را تا حدودی با مشکل روبرو می
سازد و به ویژه هنگام تعویض خطوط با سرعت زیاد، کمی محور عقب را دچار آشفتگی می
سازد ولی خللی در هندلینگ به وجود نمی آورد و آنقدر نیست که چسبندگی خوب سفران را
به چالش بکشد.