طراحی ظاهری
با وجود سود بردن از پلتفرم، فاصله محوری و ارتفاع متفاوت با تندر 90، سیمبل طراحی جعبه‌ای و ساده پدرش را به ارث برده اما خودرویی متفاوت است. مطابق با فلسفه طراحی خودروهای اقتصادی، رنو نیز در طراحی سیمبل کاملاً محافظه کارانه و با خساست جوهر به خورد کاغذهای دپارتمان طراحی خود داده است. به این سبب چهره محقر این فرزند رنو در طول زمان با سرعتی کمتر رنگ و بوی کهنگی خواهد گرفت؛ زیرا نکته و ویژگی خاصی که پتانسیل دمده شدن را دارا باشد در ظاهر آن وجود ندارد! البته این ضعف سیمبل با توجه به قیمتش در بازارهای خارجی کاملاً قابل توجیه خواهد بود. اما ملاک اصلی ما در این نوشتار بازار خودرو استثنائی ایران است.
در بخش جلو فرم و گرافیک چراغ ها در کنار نشان بزرگ رنو، که در اکثر مدل های کنونی این برند به چشم می خورد و حکم امضای طراحی محصولات رنو را دارد، نمایی تقریباً مدرن را شکل می‌دهند. سپر جلو کمی حجم داشته و در بالای آن، چراغ‌ها با شیبی ملایم به جلو پنجره پیوند خورده‌اند و در ادامه توسط دو نوار نازک کرومی چشم‌ها را به سمت نماد بزرگ رنو هدایت می‌کنند.
ورودی هوای پیوسته در پایین محل قرارگیری پلاک، در ترکیب با مه شکن‌های دایروی و خطوط شیبدار بکار رفته در سایر بخش‌های دماغه باعث می شوند که چهره سیمبل خشن و جدی جلوه کند.
طراحی پروفیل کناری سیمبل از جزئیات کمی بهره می‌برد. گلگیرهای جلو و عقب کمی برجسته در نظر گرفته شده‌اند. خطوط کناری روی گلگیرها در قسمت جلو از زیر چراغ‌ها آغاز شده و در زیر آینه‌های کناری به آرامی محو شده‌اند.
در قسمت عقب نمای جانبی این قوس‌ها به خوبی از درون چراغ‌های عقب پدیدار شده و پس از عبور از روی درب باک سوخت، با زاویه و شیبی هم شکل و متناسب با دستگیره درب عقب از دید خارج می‌شوند.
در مدل‌های فیس لسفت شده رنو با اضافه کردن زه مشکی رنگ به بخش پایین درب‌های کناری، این قسمت ر تا حدی از سادگی درآورده است.
آینه بغل‌ها مشابه نمونه استفاده شده در خودروی ساندرو هستند و تنها چراغ راهنمای کناری به روی آن‌ها انتقال پیدا کرده است.
رینگ های 15 اینچی آلومینیومی(برای تریم LE) طراحی کاملاً ساده ای دارند و به دلیل ارتفاع و فضای خالی بین لاستیک و گلگیر زیاد سیمبل، مقداری کوچک حس می شوند.
بزرگترین ایراد وارد بر طراحی سیمبل، سادگی بیش از حد بخش عقب آن است. لبه برآمده صندوق عقب یکی از المان‌های موثر در رفع این امر بوده، اما محل قرارگیری پلاک در پایین‌ترین بخش سپر، با خنثی کردن این ویژگی بار دیگر سادگی قسمت عقب را افزایش می‌دهد. مشکل اصلی بخش عقب را می توان طراحی بیش از حد تکراری چراغ ها و گرافیک آن عنوان کرد که البته رنو این ایراد را در نسخه فیس لیفت شده این خودرو تا حدودی رفع کرده است.
در نمونه فیس لیفت شده، چراغ‌های عقب از گرافیک نئونی بهره‌مند هستند و رینگ‌های جدید نیز سادگی نمای کناری را هم تا حدودی پوشش می‌دهند.
طراحی داخلی
فضای داخل کابین مناسب برای خودرویی با این ابعاد مناسب است. به لطف سقف بلند و فرم جعبه‌ای بدنه حتی افراد قد بلند هم با خاطری آسوده و بی دردسر سوار سیمبل خواهند شد.
صندلی های جلو نرم‌تر از نمونه‌های استفاده شده در خودروی تندر 90، که بی‌شباهت به نیمکت نیستند، بوده و بهتر بدن را در بر می گیرند؛ اما صندلی های عقب بهبود کمتری را تجربه کرده‌اند.
ترکیب دو رنگ متضاد کرم و مشکی در کنار قاب مشکی براق، متریال و نوارهای کروم رنگ کنسول میانی و رو دری ها تا حدودی از خسته‌کننده شدن کابین کاسته‌اند اما خیلی راحت کثیف می‌شوند و در صورت عدم رسیدگی نمای اولیه خود را از دست می‌دهند.
نحوه چینش و طراحی ادوات کنسول مرکزی ساده هستند اما ارگونومی خوبی داشته و کمتر موجب حواس‌پرتی راننده می‌شوند. رابط‌کاربری سیستم مولتی مدیا رنو بسیار راحت است و عادت کردن به آن شاید تنها یک ساعت زمان ببرد.
در نسخه 2017 سیمبل، رنو سیستم مولتی‌مدیا را آپدیت کرده که این مورد در کنار دریچههای کولر کناری، غربیلک فرمان جدید و پنل مشکی میانی طرح‌دار از دیگر تغییرات نسخه فیس‌لیفت شده سیمبل هستند.
دقیقا مشابه طراحی داخلی، در بحث کیفیت نیز سیمبل با توجه به قیمت بالایی که برایش در نظر گرفته شده حرف چندانی برای گفتن ندارد اما کیفیت مونتاژ بالای سیمبل حس قرص و محکم بودن لازم را منتقل می‌کند. در همه نقاط کابین از پلاستیک سخت استفاده شده که لمس کردنشان باطن ارزان سیمبل را آشکار می کند.
امکانات ایمنی و رفاهی
نسخه های LE و SE در زمینه امکانات رفاهی چندان دست خالی به میدان نیامده اند. ضمن اینکه این دو تریم به گیربکس چهار سرعته تیپ ترونیک مجهز هستند.
امکانات رنو سیمبل شامل مواردی از قبیل، کروز کنترل، مانیتور 7 اینچی با ورودی USB، بلوتوث و سامانه نویگیشن، سنسور و دوربین دید عقب ( تریم LE تنها سنسور دارد)، فرمان خوشدست با دوخت چرم،کروز کنترل و محدود کننده سرعت (تریم‌های SEو LE)، سیستم تهویه اتوماتیک (تریم‌های SEو LE) با قابلیت پخش باد از همه دریچههای هوا، زیر آرنجی جلو(تریم‌های SEو LE)، سنسور باد لاستیک (مخصوص LE) ، سیستم روشنایی در روز یا دی‌لایت، کنترل سیستم صوتی پشت فرمان، دماسنج محیط بیرون(تریم‌های SEو LE)، کامپیوتر سفری و شیشه بالابرهای برقی جلو و عقب می‌شوند. چنین مجموعه ای باعث می شود تا سیمبل در کنار رقبایش چندان خجالت زده نشود.
نمونه پایه سیمبل اما با شیشه بالا بر عقب و آینه کناری‌های دستی و خصوصاً قالپاق‌های جذابش! با توجه به برچسب قیمتی که اکنون فراتر از 85 میلیون تومان شده، از حیث امکانات رفاهی بیشتر مضحک است تا چیز دیگر.
نسخه سدان رنو سیمبل در آزمون تصادفات ENCAP تاکنون شرکت داده نشده است. سیمبل به کمک 2 ایربگ، سیستم ترمز ضد قفل ABS و EBA توانسته 4 ستاره ایمنی از موسسه Euro Ncap اخذ کند تا خیال سرنشینان از بابت ایمنی خودرو راحت باشد.
مشخصات فنی
سیمبل از پیشرانه K4M با حجم دقیق 1598 سی سی بهره می برد که پس از سال‌ها استفاده در مدل‌های گوناگون نیسان و رنو مثل ساندرو و تندر 90، اکنون بهینه شده و با برنامه‌ریزی مجدد ECU، بازه دورموتور قابل دسترس راننده را گسترده‌تر از پیش کرده است.
مانند قبل این پیشرانه 105 اسب بخار قدرت و بین 140 تا 145 نیوتون متر، با توجه به قوانین بازارهای گوناگون، گشتاور تولید می کند.
مصرف سوخت این پیشرانه به صورت ترکیبی 6.4 لیتر عنوان شده اما ما در حین استفاده پر فشار از این خودرو شاهد رقمی در حدود 10 لیتر در صد کیلومتر بودیم که معقول و مناسب بود.
پیشرانه سالخورده سیمبل و گیربکس چهاردنده آن با بروزرسانی‌های انجام شده بر آن‌ها عملکردی کاملاً قابل قبول ارائه می‌دهند که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازیم.
تجربه رانندگی با رنو سیمبل
تجربه رانندگی با سیمبل رضایت‌بخش بود. قبل از تجربه رانندگی با سیمبل قطعاً انتظار تفاوت زیادی با ساندرو و تندر 90 نخواهید داشت؛ اما سیمبل خودرویی متفاوت است. سیستم فرمان با وجود هیدرولیک بودن نرم و روان عمل می‌کرد ولی مشکلش انتقال ندادن حس کافی از سطح مسیر بود.
وجود سیستم کمکی الکترونیکی قطعاً می‌توانست کار را در هنگام تغییر مسیرهای ناگهانی یا عبور از ترافیک‌های سنگین این روزها بسیار آسان کند؛ اما خوب پی از مدتی به فرمان سیمبل عادت خواهید کرد.
سیمبل با زوزه‌ای خفیف از خواب بیدار می‌شود و این خواب به کندی از سرش می‌پرد. در شتاب‌گیری اولیه سیمبل تنبل است و این روند در اکثر مواقع باقی می‌ماند.
در هنگام تعویض دنده، تکان محسوسی از جانب گیربکس تیپ‌ترونیک به چشم نمی‌خورد و هماهنگی بیشتر جعبه دنده و موتور نسبت به گذشته از دیگر نکات رضایت بخش و خوبی بود که اگر قبلاً تجربه رانندگی با ساندرو و تندر 90 اتوماتیک را داشته باشید، در همان اول کار متوجه آن می‌شوید.
گیربکس به روز شده این خودرو هوشمندتر از قبل عمل می‌کند و مشکلات سابق در معکوس کشیدن، خصوصاً در ضرایب پایین، به شدت کاهش یافته؛ با این حال نباید توقع بالایی از سیمبل داشته باشید، چرا که ذات تکنولوژی بکار رفته در این گیربکس با تنها ۴ دنده خیلی مدرن و جدید نیست.
بله، رنو تنها با بروزرسانی‌های نرم افزاری به تغییرات تقریباً قابل توجهی دست پیدا کرده، ولی این بروزرسانی ها پس از نزدیک به یک دهه در حد و اندازه خودرویی نیستند که خود را نسخه‌ای جدید و متفاوت می‌پندارد.
از دیگر تغییرات و بهینه‌سازی‌های انجام شده در سیمبل، عایق‌بندی کابین آن است که به بهترین نحو صورت پذیرفته و به همین سبب حتی در سرعت‌های بالا صدای خیلی زیادی به درون کابین راه پیدا نمی‌کند.
به لطف فاصله محوری بیشتر و کمی ارتفاع کمتر از سطح زمین نسبت به تندر 90، سیمبل حس پایداری بیشتری دارد. اما فراموش نکنید که سیمبل همچنان خودرویی کم ارتفاع نیست.
استفاده از تایرهای 185 و نبود سیستم کنترل پایداری نیز وضع را بهتر نمی‌کنند؛ ولی باز هم در مجموع، سیمبل به شکل مناسبی سوار بر جاده است.
ارتفاع نسبتاً زیاد خانواده تندر 90 همواره در کنار معضل پایداری کم، نکات مثبتی هم داشته؛ سواری نرم و عبور بی‌دردسر از سرعت‌گیرهای بی‌رحم ایران، از جمله این مواردی‌اند به طبع در این سدان کوچک نیز حس می‌شوند.
از نظر حفظ کیفیت اولیه سیمبل نمره قبولی می‌گیرد و در کارکدهای بالا نیز سر و صداهای اضافی به گوشتان نخواهد رسید.
رقبای سیمبل در بازار
رقبای سیمبل از حیث محدوده قیمت و سگمنت در بازار کشورمان می‌توان به پژو 301 بخت‌برگشته، مدل‌های مختلف کیا سراتو مونتاژ داخل، لیفان 820، هیوندای اکسنت نسل قبل که همچنان در ایران به فروش می‌رسد و در آخر ام‌جی 360 توربو اتوماتیک اشاره کرد.
پیشنهاد می‌کنیم اصلاً به دنبال نسخه پایه سیمبل نروید چون ارزش بهای پرداختی را ندارد.